ജീവിതം ചിലപ്പോഴൊക്കെ അര്ത്ഥശൂന്യമാകാറുണ്ട്.
ഒരു നോട്ടത്തിലൂടെയോ വാക്കിലൂടെയോ
സ്നേഹം സ്നേഹമല്ലാതാകുമ്പോള്,
ഒരു നുണയെ മറ്റൊരു നുണ കൊണ്ട്
കീഴ്പെടുത്തുമ്പോള്,
പൊള്ളയായ തലോടലുകളെ
വരണ്ട ചിരി കൊണ്ട് പൊളിച്ചെഴുതുമ്പോള്,
അപ്പോഴൊക്കെ ജീവിതം
ശൂന്യതയുടെ പാനപാത്രം കുടിച്ചു വറ്റിക്കുന്നു.
പക്ഷേ;
പിറക്കരുതെന്നാശിച്ചിട്ടും
പിറന്നുവീണ മകന്റെ ചിരിയിലൂടെ,
നേര്ത്ത തലോടലിലൂടെ
വാത്സല്യം തീര്ക്കുന്ന അമ്മയിലൂടെ,
ജീവിതത്തെ സ്നേഹിക്കാന് തോന്നുന്നുണ്ട്.
എങ്കിലും,
ചിലപ്പോഴൊക്കെ ആഞ്ഞടിക്കുന്ന
കൊടുങ്കാറ്റുകളിലൂടെ
വന്നെത്തുന്ന വിഷാദപരാഗങ്ങളില്
തേനിന്റെ മധുരമുള്ള മരണം ഒളിഞ്ഞിരിക്കുന്നുവോ??
മതി, നിര്ത്തട്ടെ;
ചിന്തകള്ക്കു കടിഞ്ഞാണിടാന്
ഒരു വള്ളി തേടിപ്പോകേണ്ട കാലം
അതിക്രമിച്ചിരിക്കുന്നു.