നിനക്കായ്‌

ഞാനൊരു മഴമേഘമായിരുന്നു
നീ നീലാകാശവും.
നിന്റെ അപാരതയില്‍ നീ=
യെനിക്കിടം നല്‍കി
(എന്നാല്‍ ഞാനോ)

നീ ഇളംകാറ്റായിരുന്നു
ഞാന്‍ മരവും.
നാം നെയ്‌ത സ്വപ്‌നങ്ങള്‍
പൂക്കുവാന്‍ തുടങ്ങി.
പിന്നെയെപ്പോഴോ
നീ തീക്ഷ്‌ണസൂര്യനായ്‌ മാറി
ഞാന്‍ പുല്‍ക്കൊടിയും.
പിന്നെയെപ്പോഴോ
ആകാശം നരച്ചു
മഴ പെയ്‌ത്‌ തോര്‍ന്നിരുന്നു.
പിന്നെയെപ്പോഴോ
മരം ഉണങ്ങിയിരുന്നു.
കാറ്റിന്റെ ഭാവം മാറി
പിന്നെയെപ്പോഴോ
ഞാനറിഞ്ഞു
`` അത്‌ വേനലായിരുന്നു''
നീ നല്‍കിയൊരാ വേനലില്‍
ചുട്ടു പഴുത്തൊരാ മണ്ണില്‍
മഴയായി പെയ്‌തിറങ്ങുവാന്‍
ഞാനാശിച്ചു.

കാരണം;
അതെന്റെ ജീവിതമായിരുന്നു
നീയെന്ന ഉഷ്‌ണക്കാറ്റേറ്റ്‌
വാടിയൊരാ ജീവിതത്തെ
വിടര്‍ത്തുവാനായി
എനിക്ക്‌ പെയ്യേണ്ടിയിരിക്കുന്നു
ഓരോ തുള്ളിയായി
ഒടുവില്‍
പേമാരിയായി
നിന്റെ ജീവിതത്തിലും.....